Wprowadzenie historyczne
Kalendarium

W Polsce drugiej połowy lat 80. początkowo nic nie zapowiadało wielkich zmian. Społeczeństwo, przygnębione trudnościami życia w warunkach systemu kartkowego i coraz częstszymi podwyżkami cen, było bierne i apatyczne. Rząd Jaruzelskiego, ponoszący całą odpowiedzialność za losy kraju, zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie ożywić gospodarki i wpłynąć na poprawę nastrojów obywateli. Być może to było powodem, iż zdecydowano się na przeprowadzenie procesu i skazanie esbeckich zabójców księdza Jerzego Popiełuszki, co było wydarzeniem bez precedensu w krajach realnego socjalizmu. Społeczeństwo odebrało to jako sygnał liberalizacji władz, co z kolei przyczyniło się do dość masowego udziału Polaków w wyborach do Sejmu. Następnym krokiem rządu w tym kierunku była amnestia dla więźniów politycznych we wrześniu 1986 roku, co Wałęsa natychmiast wykorzystał powołując jawną Tymczasową Radę NSZZ „Solidarność”. Chociaż władze nie chciały jej zalegalizować, to przyjęły jej istnienie do wiadomości.

W październiku Wałęsa z gronem intelektualistów zaapelowali do Stanów Zjednoczonych o zniesienie sankcji gospodarczych. Nastąpiło to z początkiem 1987 roku i pozwoliło na wznowienie kontaktów z krajami Zachodu. Przybywający stamtąd dyplomaci każdorazowo starali się odbyć rozmowę również z Wałęsą. Coraz bardziej widoczne było, że znaczenia Związku nie da się lekceważyć, i że jedynym wyjściem jest dopuszczenie opozycji do współrządzenia. Nie było to łatwe przy powszechnym postrzeganiu władz jako wrogów społeczeństwa, co szczególnie widoczne było przy okazji kolejnej pielgrzymki do Polski Jana Pawła II. Jednocześnie coraz mniej prawdopodobna stawała się interwencja ze strony ZSRR, gdyż nowy sekretarz generalny KC KPZR Michaił Gorbaczow zainicjował tam liberalne przemiany. Wyrazem rozterki rządu było zorganizowanie w listopadzie 1987 roku referendum z zapytaniem o reformy gospodarcze i zwiększenie uczestnictwa obywateli w rządzeniu krajem, a następnie przeprowadzenie w lutym następnego roku wysokiej podwyżki cen bez liczenia się z tymiż obywatelami. Społeczeństwo odpowiedziało strajkami, pierwszymi tak masowymi od wprowadzenia stanu wojennego. Włączyli się do nich również członkowie OPZZ, które nazywano potocznie „związkami rządowymi”. Większość strajków została spacyfikowana przez ZOMO, resztę przerwano. Władze uznały to za zwycięstwo, odrzucając ponawiane przez „Solidarność” propozycje rozmów, gdyż podstawowym warunkiem miało być zalegalizowanie Związku. W połowie sierpnia fala strajków wróciła, rozlewając się ze Śląska na Wybrzeże, z powracającym jak bumerang żądaniem zalegalizowania „Solidarności”. Tym razem z ofertą rozpoczęcia rozmów wystąpił minister spraw wewnętrznych gen. Czesław Kiszczak. Po spotkaniu z nim Lech Wałęsa wezwał do zakończenia strajków.

Przygotowania do obrad Okrągłego Stołu trwały kilka miesięcy. Miały one zresztą swoich przeciwników zarówno w obozie opozycji, jak i w kręgach rządowych, gdzie Komitet Obrony Kraju znów w tajemnicy przygotowywał na wszelki wypadek plany wprowadzenia stanu wyjątkowego. W tym czasie premierem został Mieczysław F. Rakowski, który rozpoczął wprowadzanie rozwiązań zmierzających w stronę wolnego rynku. Wałęsa natomiast wzmocnił swoją pozycję spotykając się z Margaret Thatcher, a następnie odbywając debatę telewizyjną z przewodniczącym OPZZ, który był przeciwny pluralizmowi związkowemu. Przywódca „Solidarności” ukazał się milionom telewidzów jako poważny partner, przygotowany do rozmów z rządem. Wkrótce jego doradcy utworzyli Komitet Obywatelski, podzielony na 15 tematycznych komisji, których członkowie gotowi byli przyjąć współodpowiedzialność za państwo. Ze strony kierownictwa partii ostateczną zgodę na podjęcie rozmów uzyskano podczas X plenum KC w styczniu 1989 roku.

Obrady Okrągłego Stołu rozpoczęły się 6 lutego i zakończyły 5 kwietnia podpisaniem porozumień, m.in. o utworzeniu urzędu prezydenta i przyspieszonych wyborach parlamentarnych. 17 kwietnia ponownie zarejestrowano NZSS „Solidarność” z siedzibą w Gdańsku. W czerwcu w dwóch turach (4 i 18 czerwca) odbyły się wybory, w których legalna opozycja, co było ewenementem w krajach Bloku Wschodniego, zdobyła wszystkie przewidziane porozumieniami miejsca w Sejmie i 99 miejsc na 100 w Senacie. W lipcu gen. Jaruzelski został wybrany na prezydenta PRL, a Mieczysław F. Rakowski zastąpił go na stanowisku I sekretarza. Premierem początkowo miał zostać gen. Kiszczak, lecz strona solidarnościowa zaprosiła do koalicji ZSL i SD i tekę premiera objął Tadeusz Mazowiecki. 1 sierpnia ustępujący rząd Rakowskiego uwolnił ceny na artykuły żywnościowe, co szybko doprowadziło do rosnącej inflacji. Do walki z nią wdrożono plan ministra finansów, Leszka Balcerowicza, zwany później „terapią szokową”. 29 grudnia dokonano zmian w konstytucji i przywrócono tradycyjną nazwę państwa: Rzeczpospolita Polska, a 27 stycznia 1990 roku rozwiązała się PZPR. Był to formalny koniec PRL. Jej instytucje, jak urząd cenzury czy SB, rząd Mazowieckiego rozmontowywał bardzo ostrożnie i powoli. Tracił przez to poparcie nie tylko zmęczonego kosztami transformacji ustrojowej społeczeństwa, ale i części działaczy z otoczenia Wałęsy. Jego zwolennicy utworzyli partię Porozumienie Centrum, która działała na rzecz objęcia przez Wałęsę urzędu prezydenta. Zwolennicy premiera powołali Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna. W ten sposób rozpadał się ruch solidarnościowy. Wcześniej wykluczono ze startu w wyborach inne organizacje niepodległościowe, więc utworzyły one własne partie, co spowodowało, że nieprzywykłe do pluralizmu politycznego społeczeństwo było zdezorientowane. Dało temu wyraz podczas pierwszej tury bezpośrednich wyborów prezydenckich, gdy do tury drugiej przeszli Wałęsa i nikomu nieznany reemigrant z Kanady, Stanisław Tymiński. Ostatecznie wygrał Lech Wałęsa, który został zaprzysiężony 22 grudnia 1990 roku. Dla podkreślenia wagi pierwszych wolnych wyborów nowemu prezydentowi insygnia władzy przekazał prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na obczyźnie, Ryszard Kaczorowski.

KALENDARIUM

1984

cały rok – przy użyciu komputerów Odra 1305 uruchomiono w 1984 r. Międzyuczelnianą Sieć Komputerową (MSK, Pitagoras). Funkcję głównego projektanta pełnił Eugeniusz Bilski. W 1986 r. rozpoczął się program badawczo-rozwojowy Krajowej Akademickiej Sieci Komputerowej (KASK). Pozwoliło to na udostępnienie w 1990 r. zasobów sieci EARN, a następnie Internetu.

6 maja – odsłonięto pomnik Juliusza Słowackiego w parku jego imienia we Wrocławiu.

lipiec – kilka krótkotrwałych strajków we wrocławskich zakładach pracy, które miały charakter głównie walki z problemami płacowymi.

31 sierpnia – zakończył swoją działalność Teatr Laboratorium.

28 grudnia – z wrocławskiego Dworca Głównego odjeżdża pierwszy elektryczny pociąg.

1985

cały rok – po wieloletnich staraniach wydane zostało pozwolenie na budowę kościoła parafialnego pw. Ducha Świętego według projektu z 1972 r. Tadeusza M. Zipsera (współpraca: Waldemar Wawrzyniak i Jerzy Wojnarowicz, konstrukcja: Wojciech Święcicki), w pobliżu nowo powstających osiedli mieszkaniowych. Najbardziej charakterystycznym elementem kościoła, ukończonego w 1985 r., jest fasada przypominająca kielich wielkiego kwiatu, z wysokimi, ostrołukowymi oknami. Natomiast w centralnie rozplanowanym wnętrzu wyróżnia się część ołtarzowa i empory o falistej linii – te elementy nawiązują zarówno do barokowej architektury sakralnej, jak i do idei kościoła-rzeźby Le Corbusiera.

8 stycznia – odnotowano rekordowo niską temperaturę we Wrocławiu: -35 stopni C.

styczeń-luty – Międzyszkolny Komitet Oporu powstał z połączenia kilku mniejszych organizacji młodzieżowych, takich jak Polska Niezależna Organizacja Młodzieżowa, Młodzieżowy Ruch Oporu i grup skupionych wokół pism „Wyrostek” i „Impuls”, które działały we Wrocławiu już w pierwszych miesiącach stanu wojennego. Na początku działalność MKO ograniczała się do wspólnego uczestniczenia w Mszach za Ojczyznę, malowania drzwi kolaborantom, do zrywania czerwonych flag i rozrzucania ulotek. Następnie organizacja zaczęła prowadzić działalność wydawniczą. Drukowana przez Roberta Prusa „Długiego” i Sławka Kowalika „Małego” „Szkoła Podziemna” ukazywała się co dwa tygodnie w nakładzie 1800 egz. W 1986 r. MKO weszło w ogólnopolskie struktury Federacji Młodzieży Walczącej. Wtedy też MKO zaczęło wydawać „Szkołę”, która ukazywała się regularnie do 1990 r. Na dużą skalę organizowane były takie akcje, jak „ciche przerwy”, bojkoty pracujących sobót czy „sittingi” (siedzące protesty poza szkolnym budynkiem).

kwiecień – zainicjowano we Wrocławiu Ruch „Wolność i Pokój”, który podejmował działania w obronie osób represjonowanych oraz zwracał uwagę na degradację środowiska naturalnego, w tym takich dolnośląskich „trucicieli” jak Huta Siechnice, czy Celwiskoza.

maj-czerwiec – niezależnej plastyce, a „Pokolenie ’80” ukształtowało się na dwóch ważnych biennale sztuki młodych „Droga i Prawda” zorganizowanych w 1985 i 1987 r. przez Duszpasterstwo Środowisk Twórczych

14 czerwca – odsłonięcie „Bitwy pod Racławicami”, monumentalnego malowidła panoramicznego autorstwa Jana Styki i Wojciecha Kossaka. Namalowane zostało w stulecie Insurekcji Kościuszkowskiej, prezentowane w specjalnie wybudowanej rotundzie w Parku Stryjskim było wielką atrakcją Lwowa. Dzieło nawinięte na ogromny walec zabezpieczono w kościele Bernardynów, jednak pomimo tego obraz został uszkodzony. Po wojnie władze radzieckie zwróciły obraz Polsce i został on przewieziony do Wrocławia. Naoglądanie Panoramy w całości wrocławianie musieli jednak czekać prawie czterdzieści lat. Starania o udostępnienie dzieła, zależne od politycznego klimatu, nabrały rangi symbolu walki o przemiany demokratyczne. W kolejnych powojennych latach uformowały się w sprawie Panoramy trzy komitety. Dopiero ostatni z nich, utworzony po sierpniu 1980 r., Społeczny Komitet Panoramy z prof. Alfredem Jahnem na czele, doprowadził do ekspozycji zakonserwowanego malowidła. Rotunda projektu Ewy i Marka Dziekańskich, wybudowana w stanie surowym w 1967 r., została nowocześnie wyposażona na otwarcie. Prezentacja dzieła stała się jednym z najważniejszych wydarzeń kulturalnych we Wrocławiu w latach 80. XX w. Rokrocznie Panoramę odwiedza ok. 300 tys. gości.

1986

3 stycznia – wypuszczono z internowania Lothara Herbsta.

2 czerwca – RKS zorganizował tzw. „akcję balonową” w obronie Władysława Frasyniuka podczas której protestujący rozwiesili transparenty i rozrzucali ulotki. W czerwcu na ulicach Wrocławia można było także dostrzec protestujących z planszami żądającymi uwolnienia Frasyniuka oraz reszty więźniów politycznych.

22 września – odbyła się pierwsza powojenna uroczystość odnowienia doktoratu na Uniwersytecie Wrocławski, której bohaterem został prof. Stefan Inglot.

1987

21 marca ­– w więzieniu na ul. Kleczkowskiej wykonano ostatnią w historii Wrocławia karę śmierci. Więzienie to miało złą sławę już od samego początku, gdy było ośrodkiem, w którym zamknięto i zabito wielu ludzi związanych w czasie wojny z AK.

16 kwietnia – zorganizowano we Wrocławiu demonstrację na rzecz uwolnienia czeskiego dysydenta Petra Pospicha, działacza Karty 77. Takie manifestacje były widocznym sygnałem zacieśniającej się współpracy polsko-czechosłowackiej w ramach SPCz.

1 maja – Jan Paweł II beatyfikuje wrocławską filozof i siostrę zakonną Edytę Stein. Urodziła się ona w 1891 roku we Wrocławiu. Studiowała germanistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a w 1933 roku wstąpiła do Karmelu w Kolonii. Dziewięć lat później została aresztowana przez Gestapo i trafiła do obozu przejściowego w Westerbork. Ostatni raz widziano ją 7 sierpnia 1942 r. na dworcu głównym we Wrocławiu podczas postoju pociągu jadącego do obozu w Oświęcimiu. Prawdopodobnie 9 sierpnia została zagazowana w niemieckim obozie zagłady KL Auschwitz II-Birkenau.

1 czerwca – ma miejsce masowy happening Pomarańczowej Alternatywy „Rewolucja Krasnali”. W drugiej połowie lat 80. XX w. wrocławska ulica zdominowana została przez happeningi organizacji założonej przez Waldemara „Majora” Fydrycha. Do najbardziej znanych akcji należały: „Manewry Melon w majonezie” (12 października 1987 r.); „Dzień Tajniaka” (1 marca 1988 r.). Główną bronią Pomarańczowej Alternatywy było ośmieszanie systemu komunistycznego, dlatego pomarańczowi tak często organizowali akcje w rocznice i święta związane z komunistyczną ideologią.

1 lipca – wojewoda wrocławski zawiesza obowiązek rejestracji kartek na mięso.

11-14 lipca – oficjalna wizyta w Polsce Michaiła Gorbaczowa

maj-wrzesień – Prof. Konrad Jarodzki i Erazm Ciołek zwiedzają ekspozycję podczas II Krajowego Biennale Młodych „Droga i prawda”.

27 września – spotkanie L. Wałęsy i przedstawicieli „Solidarności” z przebywającym w Polsce wiceprezydentem USA G. Bushem.

9 listopada – aresztowano ukrywającego się od 1981 r. Kornela Morawieckiego, lidera „Solidarności Walczącej”.

29 listopada – przeprowadzenie referendum z pytaniami dotyczącymi rządowych propozycji reform, uznane za nierozstrzygnięte.

3 grudnia – powołano do życia we Wrocławiu Regionalną Komisję Wykonawczą NZSS „Solidarność”, której liderem został Władysław Frasyniuk. Jawnie działająca organizacja była zupełną zmianą formuły działania, przyjętą przez część opozycjonistów, choć trzeba pamiętać o tych, którzy pozostali w podziemiu, jak miało to miejsce z RKSem, czy „Solidarnością Walczącą”.

12 grudnia – akcja „Ratujmy Karkonosze” zorganizowana przez Solidarność Polsko-Czeską.

1988

1 stycznia – zaprzestanie zagłuszania audycji Radia Wolna Europa.

12 stycznia – odrzucenie przez Sąd Najwyższy wniosków o rejestrację zakładowych komitetów „Solidarności”.

1 lutego – kolejna podwyżka cen połączona z rewaloryzacją.

19 lutego – zniesienie sankcji gospodarczych wobec Polski i przywrócenie przez USA klauzuli najwyższego uprzywilejowania.

28 marca – kolejna podwyżka cen żywności, opału, energii i benzyny.

24 maja – na Starym Mieście Środy Śląskiej przy ul. Daszyńskiego ujawniono zespół złotych przedmiotów zwanych „Skarbem ze Środy Śląskiej”.

8 czerwca – na mocy decyzji Wojewódzkiej Rady Narodowej utworzono Ślężański Park Krajobrazowy.

26 czerwca – otwarcie wystawy Plastyki w „Galerii na Ostrowie”.

27 września – objęcie przez Mieczysława Rakowskiego teki premiera.

11 października – Jan Paweł II kanonizuje Edytę Stein, a niedługo potem wrocławska święta zostanie Patronką Europy.

11 listopada –  zmęczenie społeczeństwa widoczne było w miesiącach wiosennych, kiedy działacze opozycyjni organizowali i wzywali do strajków, jednak bez powodzeń. Sytuacja odmieniła się na wiosnę, kiedy masowe demonstracje w dzień niepodległości, czy w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego gromadziły na ulicach Wrocławia i innych miast tysiące ludzi.

1989

27 stycznia – rozmowy w Magdalence, przygotowujące do obrad Okrągłego Stołu

27 lutego – trwają rozmowy Okrągłego Stołu, a do Wrocławia przybywa entuzjastycznie witany Lech Wałęsa, którego przywitały tłumy w Hali Ludowej.

14 kwietnia – powstaje we Wrocławiu Komitet Obywatelski „Solidarność” z Adolfem Juzwenką na czele, a za jego przykładem w innych miastach regionu. Komitety prowadziły przede wszystkim kampanię wyborczą do sejmy kontraktowego.

14 kwietnia – Władysław Frasyniuk powołał Komitet Obywatelski „Solidarność”, którego kandydaci do Sejmu: Barbara Labuda, Radosław Gawlik, Andrzej Piszel i Zbigniew Mirosław Lech oraz do Senatu: Karol Modzelewski i Roman Duda, wygrali 4 czerwca 1989 r. wybory w okręgu wrocławskim. Komitet Obywatelski „pomógł” też wygrać w II turze wyborów wskazanym kandydatom z listy komunistycznej. Obradom Okrągłego Stołu i kampanii wyborczej towarzyszyły we Wrocławiu uliczne manifestacje domagającego się legalizacji Niezależnego Zrzeszenia Studentów (nastąpiło to dopiero 22 września), demonstracje „Solidarności Walczącej”, protesty Ruchu Wolność i Pokój i happeningi Pomarańczowej Alternatywy. 1 maja doszło do ostatniej, na dużą skalę, interwencji sił ZOMO, przeciwko demonstracji zorganizowanej przez ugrupowania solidarnościowe kontestujące Okrągły Stół i wybory (przede wszystkim „Solidarność Walcząca”). Mimo, że formalnie istniała cenzura(ostatecznie zlikwidowana w kwietniu 1990 r.), to od 4 czerwca w Polsce istniała pełna wolność słowa. „Solidarność” i opozycja demokratyczna powoli wywalczały sobie zmiany merytoryczne i personalne w dolnośląskich mass mediach (wyraźne zmiany nastąpiły dopiero w pierwszej połowie 1990 r.).

9 maja – pierwsza emisja programu Studia „Solidarność” w Telewizji Polskiej.

czerwiec – w czasie gdy w Polsce trwały wybory, chińskie czołgi i wojsko krwawo pacyfikowały protest studentów na placu Tian’anmen w Pekinie. W geście solidarności studenci i działacze Ruchu Wolność i Pokój zorganizowali na ówczesnym pl. Dzierżyńskiego (obecnie pl. Dominikański) „Obóz żywego protestu”, w którym zbierano podpisy pod petycją protestacyjną do polskich władz. Zbudowano także pomnik pamięci ofiar pacyfikacji (rower przejechany przez czołg).

4 czerwca –  pierwsza tura wyborów do Sejmu i Senatu, w których kandydaci „Solidarności” zdobyli 160 na 161 poddanych wolnym wyborom miejsc w Sejmie i 92 na 100 w Senacie.

18 czerwca –  druga tura wyborów do Sejmu i Senatu. Kandydaci Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” uzyskali w sumie 161 na 161 miejsc w Sejmie i 99 na 100 w Senacie.

25 czerwca – na Przełęczy Karpowskiej ma miejsce nielegalne spotkanie na temat utworzenia Wschodnioeuropejskiej Agencji Informacyjnej z udziałem Vaclava Havla.

3 lipca – ukazanie się w „Gazecie Wyborczej” artykułu Adama Michnika „Wasz prezydent – nasz premier”.

1 sierpnia – zniesienie kartek na mięso i uwolnienie cen na artykuły żywnościowe.

19 sierpnia – powierzenie przez Prezydenta W. Jaruzelskiego misji sformowania rządu T. Mazowieckiemu.

3–5 listopada – odbywa się Festiwal Niezależnej Kultury Czesko-Słowackiej, zorganizowany przez Solidarność Polsko-Czesko-Słowacką. Wzięły w nim udział tysiące Czechów i Słowaków, którzy przyjechali do Wrocławia różnymi drogami i spotkali się z liderami czechosłowackiej opozycji demokratycznej z zachodniej Europy i z emigracyjnymi artystami (m.in. z Karelem Krylem). Festiwal stał się – zdaniem Václava Havla – uwerturą do demokratycznych zmian w Czechosłowacji.

12 listopada – w trakcie słynnej Mszy Pojednania w Krzyżowej pod Świdnicą pierwszy niekomunistyczny premier Polski Tadeusz Mazowiecki i kanclerz Niemiec Helmut Kohl przekazali sobie „znak pokoju”, symbolicznie przypieczętowując pojednanie.

15 listopada –  przemówienie Lecha Wałęsy do obu izb Kongresu Stanów Zjednoczonych.

28 grudnia – rozpoczęło się Europejskie Spotkaniem Młodych Wspólnoty Taizé. Na spotkanie odbywające się w Hali Stulecia przyjechało ok. 50 tys. młodych ludzi z całej Europy (spoza Polski ok. 30 tys.).

29 grudnia –  uchwalenie przez Sejm zmian w konstytucji. Formalny koniec PRL.

31 grudnia –  zorganizowana przez „Solidarność” akcją pomocy dla społeczeństwa Rumunii. Wyruszył z Wrocławia do Brašov pierwszy konwój z pomocą humanitarną

1990

1 stycznia – rozpoczęcie wdrażania planu naprawy gospodarki Leszka Balcerowicza.

17 marca – na Przełęczy Okraj spotykają się pierwszy demokratyczny Prezydent Czechosłowacji Vaclav Havel oraz przewodniczący NZSS „Solidarność” Lech Wałęsa.

26 marca – wrocławski oddział Telewizji Polskiej wyemitował premierowe wydanie serwisu informacyjnego, które poprowadził Wojciech Żurad. Program zastąpił prezentowane dotychczas „Rozmaitości”.

12 kwietnia – oficjalne zniesienie cenzury.

27 maja – odbywają się wybory samorządowe, które były pierwszymi powojnie w pełni demokratycznymi wyborami w Polsce. Odmiennie od wyborów w 1989 r. zostały one przeprowadzone przez komitety wyborcze działające na poziomie gmin. Jeśli komitety wyborcze były częścią struktur ogólnopolskich (jak np. komitety obywatelskie „Solidarność”), to otrzymywały od nich wsparcie merytoryczne ułatwiające prowadzenie kampanii. We Wrocławiu wybierano 70 radnych do Rady Miejskiej w 10 okręgach wyborczych. Największym komitetem wyborczym był Wrocławski Komitet Obywatelski „Solidarność”, który został powołany 18 grudnia 1989 r. Założyli go członkowie Rady Wrocławskiego Klubu Obywatelskiego i rozwiązanego 30 VI 1989 r. Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Komitet reprezentował różne nurty opozycji demokratycznej i „Solidarność”. W jego skład wchodzili m.in. wrocławscy posłowie i senatorowie wybrani do parlamentu w czerwcu 1989 r. Przewodniczącym WKO „S” został Rafał Dutkiewicz, a sekretarzem Bogdan Zdrojewski. WKO „S” wystawił w wyborach 70 kandydatów.

4 czerwca – Rada Miejska na prezydenta wybrała Bogdana Zdrojewskiego.

19 czerwca – Rada Miejska przywraca historyczny herb Miasta Wrocławia nadany przez cesarza Karola V, co jest symbolicznym znakiem pogodzenia się współczesnych, polskich mieszkańców miasta z jego dawną, także niemiecką przeszłością.

3 października – otwarto we Wrocławiu Konsulat Republiki Federalnej Niemiec.

14 listopada – w Warszawie podpisano układ pomiędzy Polską a Republiką Federalną Niemiec dodatkowo potwierdzający stałość zachodniej granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej.

9 grudnia – druga tura wyborów prezydenckich, w której Lech Wałęsa zdobył 74% głosów.

22 grudnia – przekazanie przez Prezydenta RP na obczyźnie Ryszarda Kaczorowskiego insygniów władzy Lechowi Wałęsie.